Κάνω ένα βήμα πίσω.
Έ! Και τι μας το λες θα μου πείτε.
Το λέω γιατί θέλω, γιατί δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω και γιατί δεν μπορώ να κρύβομαι, εξάλλου αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν μπορώ να συνεχίσω.
Το κάνω όχι για να πάρω φόρα, αλλά για να «αράξω», πίσω, μακριά σας.
Κουράστηκα να σπρώχνω και να μην κουνάει ρούπι.
Βαρέθηκα να μην τσουλάει.
Κι άλλες φορές γύρισα, έτρεξα κιόλας προς τα πίσω, αλλά το ήθελα, το χάρηκα. Τώρα πάω με το ζόρι.
Και ο εγωισμός μου δεν μου επιτρέπει εμένα τέτοιες συμπεριφορές, πονάει δέκα φορές παραπάνω.
Έπρεπε να γίνει, δεν με έχω ξανά κοροϊδέψει ποτέ τόσο πολύ.
Υποχωρώ τελικά και ας μην χωράει. Τέρμα.
Πλέον όπως χαριτολογώντας έλεγα « καθείς εφώ ετάχθη» και δεν ξέρω τι με περιμένει.
Η μύγα που κάθονταν στην μύτη σας!
2 σχόλια:
Για πάντα;
Δεν νομίζω οτί αναφέρεται στο μπλογκ ο έτερος εκ των δύο. Η μή ενσωμάτωση στις επαρχίες των ελάχιστων επιλογών (σε πολλά επίπεδα) είναι αρκετά επίπονη και κουραστική. Κι άν σου κόβει και λίγο να σκεφτείς τί γίνεται, τί κάνουμε, "που πάμε" και ποιά μούτρα είναι οι αποδεκτοί και αυτοί που τσουλάνε το παιχνίδι τη σήμερον ημέρα, σαλταίρνεις.
Όχι πως είναι διαφορετικά γενικότερα, αλλά τονίζω το ΕΠΑΡΧΙΑ γιατί εδώ έχεις την τύχη ή την ατυχία να γνωρίζεις τους 8 στους 10 που κυκλοφορούν εκεί έξω και να τους τρώς στη μάπα κάθε μέρα, κάθε βράδι.
Δημοσίευση σχολίου