Αναζητώντας συνεχώς να εκφραστείς, δεν αναζητάς τον εαυτό σου. Αναζητώντας συνεχώς να εκφραστείς σημαίνει πως δεν εφησυχάζεις ή δεν βολεύεσαι σε κανένα εαυτό. Δεν ξέρω αν κάθε φορά που επιχειρείς να εκφραστείς, αφήνεις πίσω σου ή βάζεις στην καβάντζα ολόκληρο ή κάποια κομμάτια του προηγούμενου εαυτού σου κι αν την κάθε επόμενη φορά συμβαίνει το ίδιο -με όλο και περισσότερους εαυτούς πιά στην πλάτη-.
Ασφαλώς στο παιχνίδι υπάρχουν και οι επιστροφές, τα «πισωγυρίσματα» (και να με συμπαθάτε κορίτσα που χρησιμοποιώ τέτοιες εκφράσεις –δεν εννοώ, βεβαίως, τα πισωγυρίσματα εις την σεξουαλικήν∙ αυτά ομοίως σας γλυκαίνουν. Για κείνο το μόνιμο ‘’κοιτάω μπροστά’’ ομιλώ.) Επομένως το να πεις «γράφω, παίζω, τραγουδάω, ζωγραφίζω, κάνω-ράνω, για να ανακαλύψω τον εαυτό μου» θεωρώ πως είναι μια άθλια χαζομάρα.
2.Dialogues
Πιάνω στο ραδιόφωνο Εντίθ Πιάφ και μού ‘ρχεται πάλι στο μυαλό ο εξαίσιος διάλογος-τι κι αν τον ξανάγραψα:
«Βγάλε με πάλι στην σκηνή. Αν δεν με βγάλεις τώρα δεν πρόκειται να πιστέψω ποτέ ξανά σ’ εμένα.»
-«Εντίθ, παίζεις με την ζωή σου.»
-«Όλοι με κάτι παίζουμε.»
3.Οι μάνες του λόχου κι οι πουτάνες του λόγου (ΜΟΝΟΣ ΕΙΣΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΟΥ ΕΡΓΑΤΗ/κι άμα τό ξερες μπορεί και να κουνιόταν κάτι)
Έχοντας εδώ και λίγες μέρες βγεί από το μοναχικό πόστο που είχα στην δουλειά, έχω και πάλι την τύχη να συναναστρέφομαι κάθε πρωί και επί δεκαώρου με την αγαπημένη μου τάξη των εργατών. Μια τάξη στην οποία καίτοι ανήκω διά έβδομον συναπτόν έτος, δεν μπορώ να μην διακρίνω την αθλιότητα και το ρουφιανιλίκι που την διέπει. Μια τάξη στην οποία οι 8 στους 10 θα σε πλευρίσουν για να σε προειδοποιήσουν οτί οι υπόλοιποι 8 (εκτός από σένα και τον καλοθελητή) είναι ρουφιάνοι και το ίδιο θα κάνουν με τον καιρό και οι υπόλοιποι 8 (εξαιρουμένου πάντα εσού του προειδοποιούμενου και του, ανά την περίπτωση, προειδοποιητή.) Κι όποιος μου αρχίσει τις παλικαριές για την συγκεκριμένη τάξη, δεν ξέρει πού παν τα τέσσερα. Βεβαίως οι ίδιοι άνθρωποι που πισώπλατα ο ένας τρώει τον άλλο, την ίδια στιγμή δουλεύουν μαζί κάτω από άθλιες συνθήκες, τρώνε, πίνουν, γελάνε λες και δεν τρέχει τίποτα και περνούν για χρόνια το ήμισυ της ημέρας τους στον ίδιο χώρο. Ευτυχώς μ’ αρέσει περισσότερο να γελάω και να χαβαλεδιάζω παρά να ξερνάω. Υπάρχουν βεβαίως και οι ιδεολόγοι οι οποίοι πετούν στον αέρα κάτι έξοχα συνθήματα του παρελθόντος γεμίζοντάς μας με αράχνες τα μυαλά. Αυτοί αρνούνται να καταλάβουν πως εργάτης είσαι και στον τρόπο που θα σε κοιτάξει ή θα σε αποφύγει μια γυναίκα ή η οικογένειά της. Αρνούνται να καταλάβουν πως εργάτης είσαι και στον τρόπο που θα σε αντιμετωπίσουν οι Αρχές σε μια οποιαδήποτε προσωπική σου υπόθεση. Αρνούνται να καταλάβουν πως εργάτης είσαι σε χίλιες δυο εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής κι έχουν κολλήσει σε κάτι μίζερες διεκδικήσεις 35ώρων κλπ. κλπ. Oh, God!! Εκτάκτως σήμερα για την παγωνιά, τις πανσέτες και τα ούζα του διαλείμματος:
Ξερω νεκρους που 'χουν τα ματια ανοιχτα
και που χτυπαει κανονικα μεσα η καρδια τους
πανε στη δουλεια χτυπανε καρτα στις εφτα
στο μισθολογιο υπαρχει το ονομα τους
αλλα εχουν φυγει μυστικα και σιωπηλα
και εχουν χωρισει απ'το κοσμο τα δικα τους
γιατι οι ανθρωποι πεθαινουν τελικα
τη μερα που πεθαινουνε τα ονειρα τους
γιατι οι ανθρωποι πεθαινουν τελικα
τη μερα που πεθαινουνε τα ονειρα τους
Ξερω νεκρους που μες τους δρομους περπατουν
κοιτουν βιτρινες παζαρευουν και ψωννιζουν
κανουνε πασχα και τα εθιμα κρατουν
πληρωνουν φορους και στις εκλογες ψηφιζουν
αλλα εχουν φυγει μυστικα και σιοπηλα
και εχουν χωρισει απτο κοσμο τα δικα τους
γιατι οι ανθρωποι πεθαινουν τελικα
τη μερα που πεθαινουνε τα ονειρα τους
γιατι οι ανθρωποι πεθαινουν τελικα
τη μερα που πεθαινουνε τα ονειρα τους...
Καζαντζίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου