Blog-Επιταγών

Μεσημέρι Πέμπτης. 13 Δεκεμβρίου. Πλατεία Ναυαρίνου. Δίχως τους αναρχικούς της – όπως κάθε κρύα μέρα του χειμώνα. Ο καιρός δεν λογαριάζει από Ιδέες και λοιπές ανοησίες. Όταν παίρνει τα ηνία, παίρνει τα ηνία. Κατά την άνοιξη πάλι, η Πλατεία θα πλημμυρίσει τρίχες, τρύπες, fly, Martin’s, Starάκια και αμπέχωνα.
Στο καφέ που την άραξα, πλάι μου τρεις περιποιημένες γιαγιάδες συζητούν πώς θα μπορούσε να είχε αναμορφωθεί η Πλατεία (για την περίοδο των Χριστουγέννων) στα πρότυπα κάποιας πλατείας των Βρυξελλών που ανέφεραν. Out of reality τα πουρά. Θα πήραν –σκέφτομαι- τα χάπια τους τα πρωινά και ονειρεύονται Βρυξέλλες στο κέντρο της Σαλονίκης. «Τσάμπα μαστούρα, ωραίο πράμα…»

Καθώς διαβάζω ένα απόσπασμα από την τελευταία συνέντευξη της Μαίρυλιν (όπου περισσότερο η άποψη του δημοσιογράφου πάνω στα λόγια της προκρίνεται, παρά τα λόγια της) η σερβιτόρα μου λέει: «Γειά σας, τι θα πάρετε;» -«Μόνος μου είμαι» πήγα να πω αλλά μου φάνηκε ηλίθιο ακόμη και για εξυπνάδα… Ολοένα και περισσότερο αρχίζουν να μου μιλούν στο πληθυντικό. Η ηλικία μου στις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ…

Κοιτάζω το απέναντι βιβλιοπωλείο. Πιστό στο πνεύμα της Πλατείας, στα ράφια του κυριαρχούν Γώγου, Άσιμος, Αγγελάκας, Ν. Βαλαωρίτης, Καστοριάδης, Γκίνσμπεργκ, Μπάροουζ και πολλές βιογραφίες. Κάποτε είχα βραδιάσει εκεί μέσα. Πήγα, τέλος, με μια αγκαλιά βιβλία στο ταμείο κι όταν είδα πως δεν έβγαινα, τα αράδιασα στο γραφείο και άρχισα το μοντάζ: «αυτό ναι, αυτό όχι, αυτό ναι… ή μάλλον όχι, εκείνο ναι, το άλλο όχι…» Η πωλήτρια με κοίταζε σαν αναμμένη μηχανή αυτοκινήτου κι εκεί δεν άντεξα, την είπα την εξυπνάδα μου: «Τι να κάνω… δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ‘χεις επιλογές.» Μαλάκωσε, σαν επιστροφή με ερωτικό πλάνο μετά τις διαφημίσεις…

Σηκώνομαι και φέρνω μια γύρα τις κάθετες. Μπαράκια γεμάτα αναμνήσεις. «Ζεστά ποτά» και «Έντεχνα» της πρώτης νιότης μας. Τσάρκες και ζεστά κρεβάτια που μας έκαναν να ξινίζουμε τα γαμήσια στο αυτοκίνητο. Γωνιές της πόλης οπού τα Μ της μνήμης και του μέλλοντος παίζουν άγριο ξύλο…………………………………………………………………………… Ευτυχώς μάθαμε με τον καιρό να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας. Με τον καιρό… Κι ας μας μιλάνε στον πληθυντικό. Τι να κάνουμε;


Άνευ σημασίας. Την είδα ημερολόγιο σήμερα.