Blog-Επιταγών

Υπάρχουν αυτοί που διαβάζουν ποίηση με βάση τα αισθητικά τους ιδεώδη και μόνο. Καλά κάνουν. Αν έχεις λυμένα τα της ζωής, τα βασικότερα τουλάχιστο, την βλέπεις όπως θέλεις την φάση. Φοράνε συνήθως πουκάμισο LACOSTE με πουλόβερ BENETTON ριγμένο στους ώμους κι οι γυναίκες αυστηρού χρώματος ταγιέρ. Διαβάζουν κατά κανόνα μετά την επίσκεψη στο μουσείο. Σπανιότερα πριν.
Υπάρχουν επίσης αυτοί που διαβάζουν έτσι, για να λένε∙ ως κάτι που τους προσφέρει ένα ιδιότυπο βάθος που δεν έχουν. Από καμιά φορά στους δυο-τρεις μήνες. Όταν τους πιάνει και θυμούνται πριν χρόνια στο Πανεπιστήμιο πού ‘χανε μπλέξει με καμιά «underground» παρέα κι έβγαιναν στη Ναυαρίνου ή στα καφενεία της Αγ.Δημητρίου.
Και πετάνε τώρα από μνήμης κανά στιχάκι κατά την διάρκεια του meeting ή του επαγγελματικού γεύματος, έτσι, να χαλαρώσει λίγο η ατμόσφαιρα. Και ανάμεσα στα ευγενικά, εγγαστρίμυθα ρεψίματά του, του επιχειρηματία ή του προ’ι’στάμενου του ‘χει σηκωθεί έτσι ωραία που τα λέει το πάλαι ποτέ ευαίσθητο μουνάκι το οποίο με τη σειρά του αναρωτιέται τι εντύπωση να δημιούργησε μ’ αυτό που είπε.
Υπάρχουν κι εκείνοι οι ποιητές που διαβάζουν γενικώς και αορίστως ότι τους προτείνεται ( σε μια εποχή μάλιστα που όλοι έχουν βήμα να προτείνουν και δεν παραλείπουν να το κάνουν). Δεν θα πω παραπάνω γι’ αυτού διοτί οι τύποι που περιμένουν την κριτική των άλλων για να διαμορφώσουν άποψη για τον εαυτό τους, είναι η χειρότερή μου. (Θυμάμαι τώρα τυχαία μια παλιά συνέντευξη του Καραπιάλη πού λεγε: «πολλοί συμπαίκτες μου στα αποδυτήρια, διάβαζαν εφημερίδα για να μάθουν αν πήγαν καλά.») Τέσπα. Μακρηγορώ. Ήθελα μόνο να πω πως διατηρώ το δικαίωμα να πιστεύω –δίχως ποτέ να σβήνω τα ερωτηματικά… εξάλλου οι τελείες σ’ ότι έχω γράψει είναι βαλμένες με μολύβι- πως η ποίηση που διαβάζει ο καθένας μας είναι μάλλον θέμα ορμονών. Στο κέντρο του σώματός της διακρίνεις λίγο αίμα από ομφάλιο λώρο. Κι όλα αυτά από έναν απογευματινό εκνευρισμό που μου βγήκε στα ξεκάρφωτα για το οτί γενικώς αγνοείται ή αποσιωπάται ένα από τα αριστουργήματα της πολύ σύγχρονης ποίησής μας. Ο ΕΡΥΘΡΟΓΡΑΦΟΣ του Καρούζου που μου ‘πε κάποτε πως η «επιτυχία» ενός γραπτού βρίσκεται στο υποβόσκων πάθος του για την ίδια του την διάψευση.

۞
…Λέγοντας – έξοφλούμε τις αισθήσεις ή προδίδουμε μονάχα;
Κανείς δεν ξέρει∙ ευτυχία να μην ξέρει.
Κ’ έτσι διαρκούμε ανίδεοι δρέποντας όνειρα…
(ΣΚΥΛΟΣ)
۞
…Οίμοι λοιδόρησα την ηρεμία και μ’ αρέσει ο φόβος.
Είμαι μόνον αυτός που έχει την τρελάρα του∙ τίποτα πιότερο∙
αναβοσβήνει το χέρι μου όταν γράφω.
(ΕΓΚΑΡΣΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ)
۞
…ήξερες απ’ έξω κι ανακατωτά την Παρουσία
φόβος και τρόμος ήσουνα στην Ψυχολογία.
Σήμερα νιώθεις πληθαίνοντας την Κωμωδία…
(PRAXIS)
۞
Άλλος ο Κλέων κι άλλος ο Κλαίων
Άλλο Φαιστός κι άλλο Ήφαιστος
Άλλο το θηλυκό μυαλό κι άλλο η γυναικεία νόηση…
(ΔΙΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΜΕ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ)
۞
…πολλαπλασιαστής θεουργίας και χιονοθύελλα
όταν ματώνω αρχίζει η λάμψη μου.
Γυμνός αμνός αμνότατος και η έσχατη
αλαζονεία της ζωής: ο θάνατος.
(ΞΥΠΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟ ΥΠΝΟ)
۞
Είμαι παντέρημος όσο κι φέγγαρος ψηλά, σε στύση φωτός τον Αύγουστο.
…τελετουργώ στη σιωπή χωρίς άμφια.
(ΗΤΤΗΘΗΚΑ ΝΥΧΤΑ)
۞
Το χιούμορ είναι βραδύτητα∙ δεν είναι για βιαστικούς…
…Στο κλάμα είμαι μαγευτική, δεν είμαι;
αλαζόνευε η φωνούλα της Σαλώμης.
(ΡΗΤΗ ΣΙΩΠΗ∙ ΝΟΤΙΣΜΑ)
۞
Οτι και να πεις στο στόμα σου μένει∙ δεν προέρχεται
ούτε πάει∙
αστειεύομαι πάλι…
(ΒΑΡΥΑΥΛΟΣ)
۞
Α+Α=Α
Δική σας η λογική. Δεν τη διεκδίκησα.
۞

Θα μπορούσα να το ποστάρω όλο αλλά υπάρχει καιρός για νέες αναφορές.


πορτρέτο του Καρουζέλ από τον Αχιλλέα Χρηστίδη